Miami Vice

Chroomglans, benzinegeur en een lichte duizeligheid van eigen belangrijkheid, alsof het leven zelf een eeuwige spring break is geworden. Een wereld waar het masker duurder is dan het gezicht, en gesprekken het geritsel van bankbiljetten zijn en flarden rap op de maat van de motor. Hier worden geen dromen gebouwd, ze worden per dag gehuurd samen met de luxe suite aan zee en de valse god uit Richard Mille. Elke regel is als een schot in de lucht: luid, zinloos, maar mooi. Er vliegen vonken, verlangens, kogels en merken verstrengelen zich, en boven dit alles kringelt rook die ruikt naar T-Rex en straffeloosheid. Waar "mord tua vita mea" klinkt als een motto, is niet de betekenis belangrijker, maar het geluid: zwaar, glanzend, zelfgenoegzaam. En toch heeft het iets aantrekkelijks: alsof je vanuit het hotelraam naar een storm kijkt, wetend dat het gevaarlijk is, maar je ogen niet kunt afwenden.