Paradiso Artificiale

Door de rook en het beton breekt een vreemde reiniging door, niet door heilig water, maar door littekens, nikkel en blauwgrijze rook. Het klinkt als een biecht geschreven op straat, waar lantaarns kaarsen vervangen, en deals en ontsnappingen gebeden. Hier zit de kracht niet in het pantser, maar in het feit dat je doorgaat, zelfs als de grond onder je voeten kraakt en elke ademhaling als een scherf door je borst snijdt. In het ritme hoor je hoe waardigheid uit het slijk wordt gesmeed, hoe het verleden van de handpalmen wordt gewassen, maar niet de schuld. De wereld om hen heen lijkt vervormd, maar ze houden zich vast aan de beat alsof het de laatste waarheid is. De stad bruist, de politie patrouilleert, iemand telt contant geld, iemand telt zijn kansen om in leven te blijven. En toch is er in deze duisternis een vreemde tederheid: de trots om te overleven zonder jezelf te verliezen.