Pyramide

De tunnel ritselt alsof oude cassettes herinneringen ophalen aan hun jeugd: lichten flikkeren, stof vliegt in het rond en een stem doorbreekt de stilte om het publiek weer eens de waarheid te vertellen over geld, angst en loze beloften. Hier is geen sprake van glossy pathos, maar van harde alledaagse poëzie over hoe bruggen worden afgebroken, piramides worden omvergeworpen en groene biljetten tegelijkertijd zoet en dodelijk ruiken. De refreinen klinken als de kreten van buren uit de hal: grof, kort en recht voor zijn raap.

Een mix van ironie en vermoeide liefde voor het vak: verouderde formats, nieuwe rekenmachines, handen onder het bloed en een hand aan het stuur - dit alles wordt rustig, bijna zakelijk uitgesproken. Opschepperij wordt verweven met het zelfbewustzijn van een veteraan die de prijs van roem kent en de schoten in de rug kan tellen. Muziek maakt de wereld niet beter, maar werpt er vonken in - dezelfde vonken die ervoor zorgen dat je nog steeds wilt blijven leven, ook al gaat dat met moeite.