Piano

De piano fluistert als een kokette vrouw in het schemerdonker, terwijl alles om haar heen schreeuwt: glas, motoren, fans die met hun vingers wijzen, alsof het leven een eeuwigdurende voorstelling is. Het is belangrijk om hier geen vragen te stellen: gewoon de radio volgen, je laten meevoeren door de melodie en de gitaar de fijne toetsen laten overstemmen. Tederheid en opschepperij gaan hand in hand - champagne in de salon, lichte slapeloosheid en het gevoel dat elke blik op de bankbiljetten een gewone meter tijd in een scène verandert.

De avond is als een lang pad, waar datgene wat had moeten genezen nog steeds glinstert met littekens; de rekening wordt betaald of niet betaald - de regels veranderen gaandeweg. Dit alles wordt met warme ironie ontvangen: alsof niemand schuldig is, behalve de nacht en de slechte akoestiek, en uiteindelijk is het voldoende om het volume van de piano harder te zetten en verder te rijden totdat het geluid je in slaap wiegt.