Gotham

De stad bruist, als een motor zonder koppeling, elke ademhaling ruikt naar asfalt, angst en zelfvertrouwen. Milaan als slagveld onder neonlicht: kostuums in plaats van harnassen, kogels in rijmpjes, straten als arena's zonder publiek. Hier speelt iedereen held, maar de maskers zijn al lang vergroeid met de gezichten, en het is niet meer duidelijk wie redt en wie gewoon als eerste schiet. Brutaliteit wordt geserveerd met theatrale pathos in de hese stemmen van vrijheid, vermengd met het gebrul van motorische beesten en het rinkelen van een bel die geen liefde belooft. Elk couplet is als een schot in het plafond, een echo-test, om te zien of er iemand daarboven nog leeft. Milaan is niet zomaar een stad, maar een persoonlijke "Gotham", waar redding en veroordeling zich verstoppen in dezelfde bar, aan de tafels ernaast.