Ça mène à rien

Een opmerkelijke avond: lippenstift op een glas, Mercedes-motoren fluisteren langs de kade, en rondom mensen met een houding van ‘alles is mooi, ook al is het zinloos’. Hier wordt romantiek gemeten in merken en stappen op de catwalk, en klinkt spijt in een herhalend refrein - het lijkt te zijn gelukt, maar het heeft geen zin. Het is grappig om te zien hoe zorgvuldige theatraliteit samengaat met een vermoeide erkenning - alsof iemand lang op een voorstelling heeft gerepeteerd, maar in de finale zijn schouders ophaalde en wegliep.

In het ritme - kruiden van Hennessy, vonken van sigaretten en koelbloedige ironie: verlangens zijn luider dan woorden, en lichamen spreken eerlijker dan beloften. Dit is geen sombere bekentenis, maar een dagboeknotitie na een stormachtige nacht - een beetje cynisch, een beetje warm, met het gevoel dat je verder kunt rennen zolang de motor nog warm is.