PARISIENNE

De nachtelijke stad schittert in dit geluid niet door etalages, maar door karakter. Hier is niet de Eiffeltoren belangrijk, maar hoe iemand rustig doorloopt bij rood licht, alsof de hele wereld moet wachten. Parijs gaat niet over ansichtkaarten en toerisme, maar over mensen wier voetstappen luider klinken dan muziek en die ironisch alles wat overbodig is afsnijden.

In elke regel klinkt een lichte afhankelijkheid door - van haar stemmingen, van haar vrijheid, van het vermogen om “canon comme pas possible” te zijn en tegelijkertijd absoluut echt. Het is een ode aan de vrouw die niet schittert met decoraties, maar zelf de belangrijkste bezienswaardigheid wordt. En het klinkt alsof zelfs de grootste bankbiljetten en luidruchtige feesten alleen maar nodig zijn om haar pas in het ritme van de stad te vangen.