COME SE NON FOSSI NEI GUAI

Liefde die ruikt naar benzine en Chanel nr. 5, duur, explosief, met een vleugje spijt en dom geluk. Ze is als een rit op nat asfalt 's nachts: het licht van de koplampen weerspiegelt in plassen, je hart klopt in je keel, en toch trap je het gaspedaal in alsof er geen afgrond voor je ligt, maar redding. In elk woord zit een beetje schuld en een beetje tederheid, alsof twee mensen maar niet kunnen beslissen wie als eerste het stuur loslaat. Of schieten, of bidden, de grens is dun, bijna mooi. En als alles voorbij is, blijft er een lippenstiftvlek op het kussen achter en de vraag: was het het waard? Natuurlijk. Alleen al om dat geluid, levend, ongelijkmatig, als de ademhaling na een ruzie.