VVS CARTIER

Deze nachtklank, die ergens tussen glans en vermoeidheid in klinkt, waar luxe en gebrokenheid hand in hand gaan. De wereld draait, de lichten gaan uit, en iemand zoekt nog steeds redding in de ogen van anderen, alsof daar de uitweg uit de chaos verborgen ligt. Diamanten schitteren niet van vreugde, maar om scheuren te verbergen, en elke ademhaling voelt als een belofte die de ochtend waarschijnlijk niet zal overleven. Liefde gaat hier niet over tederheid, maar over schaafwonden op de knokkels en de geur van bankbiljetten die verbrand zijn om het een beetje lichter te maken. Alles brandt te fel, te snel, alsof iemand besloten heeft de eeuwigheid in versneld tempo te spelen. En toch, als de muziek verstomt, blijft er een vreemde warmte over, alsof je zelfs in de hel iemand kunt vinden die helderder schijnt dan al die VVS.