Parle moi

De stad bruist, maar vanbinnen is het stil, zo stil dat je het hart hoort ritselen met herinneringen. Hier telt niemand centen, alleen verliezen. Liefde en trouw klinken als oude eden die je toch niet kunt afdoen, zelfs als het leven allang een ander adres heeft. Tussen de regels door voel je de vermoeidheid van een volwassene die te vroeg de prijs van de wereld en zichzelf daarin heeft geleerd kennen. Van buiten koelbloedigheid, van binnen een fijne scheur waar alles doorheen sijpelt: pijn, tederheid en een beetje geloof dat er ergens iemand is die het toch zonder woorden zal begrijpen.