Brouncha

Een wereld waar beton niet naar vermoeidheid ruikt, maar naar gewoonte. De nacht is niet om te slapen, maar voor degenen die nog steeds bereikbaar zijn, zelfs als de telefoon stil is. Hier is geen plaats voor romantiek, alleen het koude licht van koplampen, het gerinkel van munten en een kort “tuşim” in plaats van gesprekken. Te lawaaierig om na te denken en te gevaarlijk om te voelen.

Maar onder al deze bravoure schuilt een mens die al lang geen goede dingen meer heeft gedroomd. Lachen is een luxe geworden, vertrouwen is domheid en slapen is bijna een feest. Alles gaat uit inertie: rook, pantser, beweging. Geen held, geen schurk - gewoon iemand die leeft in het ritme van de straat, waar zachtheid niet overleeft. En toch glipt ergens tussen ‘pantser’ en ‘Brunja’ het leven door - met vermoeide kracht en een koppig hart dat ondanks alles blijft kloppen.