TOPBOY

De glans van de etalage en het geritsel van bankbiljetten - als een kort fragment uit een droom over luxe, waar alles wordt gemeten in codes, kofferbakken en cijfers op rekeningen. De nachtelijke straten van Parijs veranderen in een catwalk: een Rolls-Royce komt aanrijden, in de zakken zitten briefjes van vijftig, in de kledingkast hangen negentien nieuwe outfits en in de stem klinkt het vertrouwen dat elk obstakel in een oogwenk kan worden weggenomen. Hier ruikt het naar risico en is er een lichte brutaliteit in de dreigementen - “rot op, anders...” - als een soundtrack bij films over snel verdiend geld en nog sneller slaapverlies.

De zang is als een dagboeknotitie voor wie gewend is om in beweging te leven: opschepperij gaat hand in hand met pragmatische wreedheid, succes met voortdurende waakzaamheid. Er zit een ironische ondertoon in: de schijn van een volmaakt leven stort in als je naar de details kijkt - achter de glans van de kostuums schuilen schaduwen, en de “opmars” heeft een bittere nasmaak van gebroken beloften achtergelaten. De nacht is mooi, maar koud; het enige constante is vooruitgaan, de weg en het nauwkeurig tellen van de genomen stappen.