SWAT

De stad als ritueel: ochtend, middag, avond - de mantra “appliquer matin, midi, soir” herhaalt zich, en in deze eentonige herhaling hoor je zowel discipline als vermoeidheid. Hier wordt alles gemeten in cijfers en routes - verkocht, teruggegeven, gepasseerd, geen hulp van buitenaf verwacht. De herhalende zinnen klinken als aantekeningen in het dagboek van een overlever: kort, indringend, een beetje vermoeid-ironisch.

In het midden staat de grimmige poëzie van straatcontracten en schoten op afstand, maar tussen de regels door schittert een warme gloed: kussen op een bankje en een bank die niet alleen met cijfers moet schitteren. Loyaliteit wordt bijna plechtig verkondigd: niet verraden, niet vragen, je eigen mensen opbeuren, zelfs als er patronen en tellers om je heen razen.

Muzikaal gezien is het als een motor die niet goed loopt: het ritme duwt vooruit, de woorden werken als zuigers en de sfeer schommelt tussen gevechtsbereidheid en gewone menselijke genegenheid. Niets overbodigs - alleen beweging, berekening en kleine, ongewone tekenen van tederheid te midden van betonnen plannen.