Air Max

Het is alsof de nacht en glamour elkaar hebben verzoend in de achterbuurten van de stad: de geur van gele rook, de plakkerige glans van lippenstift op de huid en het geschreeuw vanaf de vensterbanken, dat klinkt als de soundtrack van agressieve nostalgie. Schoenen met bloed op de veters van Air Max, een Lamborghini die door de lege straten raast, en de belofte “morgen stop ik” die er net zo oprecht uitziet als een grappig briefje - grappig en op zijn eigen manier ontroerend.

Het klinkt als een dagboek uit de handboeien: dappere bravoure naast kwetsbare “niet zichzelf”, rechters met een zacht gezicht en vrienden die bij zonsopgang uiteengaan. Al die weelde van misdadige dromen - en er zit warmte in, alsof iemand nog steeds het licht aan laat terwijl de wereld probeert te slapen.