SEI PERSA

De wereld om me heen lijkt te zoemen van andermans geluk, terwijl er in mijn hoofd alleen het geruis van gedachten en de rook van een sigaret is. Bij elke ademhaling een poging om uit te rusten van de vermoeidheid, bij elke uitademing de erkenning dat de weg nog steeds nergens naartoe leidt. De liedjes van zulke avonden klinken als een bekentenis zonder geadresseerde: je wilt een beetje licht van iemand stelen en het in je gebroken hart verstoppen, zodat het niet meer trilt van de kou. Daar waar asfalt de hemel ontmoet, zien dromen er bijzonder kwetsbaar uit. Fouten worden niet gecorrigeerd, ze veranderen alleen van vorm, net als pillen die je slikt om te vergeten wie je bent. En toch leeft er diep van binnen een piepklein "wat als": wat als je eruit kunt komen, wat als niet alles verloren is. Voorlopig redt alleen het feit dat iemand anders ook verdwaald is en dus niet alleen.