NON METTERCI BECCO

Betonglans, de kou van luxe horloges en rook die als een luie lus tussen de zinnen door kringelt. Alles lijkt te vertragen alsof de nacht besloten heeft een bril met blauwe glazen op te zetten en filmisch te worden. Hier klinkt opscheppen niet als een pose, maar als een mantra van de overlevende: "Ik ben, dus ik heb gewonnen." Het contrast tussen rijkdom en getto lost op in één ademhaling, van het rinkelen van armbanden tot de gedempte bassen die op de borst drukken maar van binnen verwarmen. In dit geluid zit geen moraal, maar wel zelfvertrouwen, gesmeed in asfalt en rook. Alles om ons heen beweegt volgens de wetten van zijn eigen zwaartekracht, waar autoriteit niet wordt gemeten in woorden, maar in het gewicht van de kettingen en het aantal "psh's" dat op de studio is doorgebracht. De wereld is glad, gevaarlijk, maar toch voelt het er vreemd knus: alles is eerlijk, alles is op zijn plaats.