GUGU x 2115

Een mix van gepantserde zelfverzekerdheid en oude littekens, die ruiken naar het beton van de eigen buurt. In elk couplet lijkt het alsof hij verantwoording aflegt aan zichzelf: voor het overleven, voor zijn familie, om niet te breken wanneer anderen schrijven dat je ‘niemand’ bent. Hier liggen de ambities niet in glamour, maar in eelt en blauwe plekken, in de wens om een huis voor zijn moeder te kopen, en niet alleen maar hype. In dit geluid hoor je de kou van de ketenen, de zoetheid van de overwinning en het gelach van jongens die niet meer in woorden geloven, maar alleen in feiten. Alles is luid, brutaal, op het randje - maar ergens tussen de regels door hoor je het vermoeide ‘ik wilde gewoon beter leven’.