Run

De stad flitst voorbij als een versnelde nieuwsfilm: vonken onder de voeten, sporen van kruitstof, een scooter zonder kenteken en de belofte om niet te stoppen. Hier zijn ambities van kosmische omvang en door de binnenplaatsen gesmede bepantsering: glas in scherven, maar de koers is recht. “Je hebt zoveel gegeven - ga toch maar door!” - en onder dit motto worden adressen en gezichten achtergelaten, om zelf niet te verdwalen. In de coupletten - de boekhouding van het risico: ijzer in een holster, bittere siroop in een glas, machines tellen contant geld, de staat droomt ervan het licht uit te doen. Maar in het refrein is er merkbaar warmte: er is genoeg kracht om andermans angst te temperen met dans, het hoofd op te heffen in de regen en “stap voor stap” voort te gaan, zonder pauze, zonder drama. Een straatroman over snelheid en overleven, waar vermoeidheid zich verschuilt achter een schorre lach en de angst om verdwaald te raken eerlijk wordt erkend en daardoor bijna getemd is.