L'ULTIMA POESIA

De stem komt als van ver, door het avondlicht en de geur van zout. De woorden worden niet zozeer uitgesproken als wel uitgeademd, als een bekentenis die allang is uitgegroeid tot een stille gewoonte om ziek te zijn. In elk "nog steeds" voel je vermoeidheid, maar ook de tederheid die niet loslaat, zelfs niet als de geest al losgelaten heeft. De muziek stroomt als een oude brief zonder adres: de regels zijn een beetje vervaagd, de inkt is uitgelopen, maar tussen de regels leeft de herinnering aan een persoon die niet meer wordt verwacht, maar toch wordt herinnerd. En daardoor wordt het een beetje warmer, alsof het hart zichzelf fluistert: "laat het pijn doen, maar mooi zijn".