Ex

Alsof de ochtend geen haast heeft om te beginnen, ademt alles rondom dezelfde lucht in als de nacht, alleen stiller. Tussen de woorden blijven sporen achter van eerdere gesprekken, waarin liefde nog steeds een medicijn was en geen gewoonte. Het lijkt erop dat als je iets luider zegt dan een gefluister, de hele fragiele wereld, opgebouwd uit ‘nog maar een klein beetje meer’ en ‘laten we het later doen’, zich zal verspreiden.

De lucht ruikt naar rook en regen, en mijn gedachten zijn nostalgisch naar die momenten waarop het leek alsof het gevoel me zou redden. Maar nu lijkt het meer op een lichte trilling, zoals datzelfde hagelkorreltje dat op de handpalm valt en smelt voordat je tijd hebt om te begrijpen of het pijn doet. En toch schuilt er in deze ijzige tederheid leven: mooi, onhandig, koppig.