RESTE-LÀ

Liefde lijkt hier meer op een strijd tussen eerlijkheid en gewoonte. Het lijkt alsof we allebei moe zijn, maar niemand gaat weg. We schakelen gewoon de autopilot in en doen alsof alles onder controle is. Tegen de achtergrond van de bas en de langzame beat klinkt een lichte zelfverzekerdheid, waarachter een persoon schuilgaat die maar al te goed weet dat alles al lang uit elkaar valt. In de lucht hangt een mengsel van spijt, vermoeide flirt en die zinnen die je herhaalt als je het voor de hand liggende niet wilt toegeven. Ik wil blijven, wegrennen en misschien gewoon even uitademen. Maar in plaats daarvan een gelijkmatig ritme, een beetje roofzuchtige kalmte en een stem die lijkt te glimlachen, zelfs als hij over het einde spreekt.