PERCHÉ

Alles om me heen leek uit te ademen en vragen te stellen. De een na de ander, zonder komma's, zonder pauzes. Waarom is loyaliteit nu een luxe? Waarom is het makkelijker om oorlog te voeren dan om te genezen? Waarom leven mensen alsof ze zich moeten verantwoorden voor het feit dat ze bestaan? De wereld draait, rommelt, verkoopt geweten in bulk, en als antwoord komt alleen een zacht "waarom". Alsof iemand aan de rand van de nacht stond en deze vragen de lucht in gooide, niet om een antwoord te krijgen, maar om niet stil te vallen. Het ritme klopte als een pols voor een biecht, de stem was vermoeid maar koppig levendig. Er was geen wanhoop in, maar vastberadenheid: als alles niet verandert, dan moet je zelf veranderen. En plotseling flitste er iets zachts in het donker, de gedachte dat het licht niet van buiten kwam. Hij verstopt zich in de angst zelf, in de duisternis waarvoor ze vluchten. En misschien is dat wel het antwoord op alle 'waarom'-vragen.