KALAMBURY

De muziek ruikt hier naar beton en dromen die niet in de portiek passen. Het is alsof een jongen in een hoodie op de grens tussen de wijk en de renaissance staat - hij schrijft rijmpjes als fresco's en noemt zichzelf Picasso of Leonardo. In plaats van een schildersezel heeft hij een microfoon, in plaats van verf heeft hij beats en credits. Alles om hem heen is grijs, maar hij blijft koppig kleur toevoegen - dan een schreeuw, dan een ademhaling, dan een nieuwe regel.

Hier klinken ambities luider dan autotune: “Geef me tijd, ik ben nog aan het leren”. En dat is geen bravoure, maar eerlijkheid. Hij lijkt het over muziek te hebben, maar eigenlijk gaat het over het leven - hoe je uit je studiohoofdtelefoon kunt komen en je eigen hemel kunt bereiken. Terwijl sommigen muren bouwen, breekt hij ze af met ritme, stap voor stap, zonder andermans gevoelens te raden, maar gewoon zijn eigen gevoelens te tekenen.