EPISODIO D'AMORE

Liefde is in dit lied geen gevoel, maar een chronische toestand. Die niet geneest door tijd of afstand. Het zou allang over moeten zijn, maar vanbinnen brandt het nog steeds niet met een warm vuur, maar met elektriciteit die bij elke aanraking inslaat. De held zwerft door de stad, zoekt, verliest, vindt weer, alsof hij vastzit in een lus tussen "willen" en "pijn". Muziek als een polsslag op de rand van instorten: een beetje Italiaans drama, een beetje stedelijke neonmelancholie. Het klinkt allemaal als een bekentenis, met tegenzin uitgesproken, maar toch met tederheid. En zelfs als liefde een wapen wordt, grijpt de hand weer naar de trekker. Omdat de stilte zonder dit geluid angstaanjagender is.