Tran Tran

De beat klinkt als een echo van betonnen muren, zelfverzekerd, glanzend en een beetje brutaal. Er staan geen verzoeken en geen excuses in, alleen de gewoonte om vooruit te gaan, terwijl anderen op de plaats blijven trappelen en bespreken wie hoe "zingt". De stem klinkt kalm, maar achter die nonchalance schuilt de ijzeren rug van iemand die al de weg heeft afgelegd van een lege koelkast naar het podium. De muziek straalt zelfvertrouwen uit, als iemand die ooit begreep: niemand geeft je iets, tenzij je het zelf neemt. En nu is elke bas een herinnering daaraan. Geen kwaadheid, geen pathos, gewoon een feit: sommigen rennen op de plaats, anderen hebben de ronde al lang voltooid.