Lo So Che

De stad bruist als een overbelaste versterker, iemand probeert weer alles te doen en niemand te verliezen. De lucht is dik, alsof er rust uit is geperst. Hij leeft op de grens tussen uitademen en oplaaien, tussen wie hij heeft vergeven en wie hij toch blijft herinneren. Het licht van de etalages flikkert, en het lijkt alsof zelfs zij moe zijn van het kijken naar deze eindeloze race van "gehaald, gemist, deed alsof alles onder controle was". Hier is muziek als pantser en als bekentenis op de beat. In elk woord een beetje bitterheid en stalen zenuwen. De hartslag raakt uit het ritme, maar het ritme blijft erin, want opgeven is niet meer chic. Laat de wereld van alle kanten drukken, maar in die vermoeidheid zit een bijzondere schoonheid als je valt, maar jezelf niet toestaat om mooi te vallen.