Capo Horn

De golven rollen over de rijmpjes, alsof de zee besloten heeft ook mee te doen aan het duet. Alles draait: de zeilen, de gedachten, de namen, en ineens wordt duidelijk dat liefde hier niet over land gaat. Ze voelt als navigatie zonder kompas, je voelt het, maar ziet het niet. Soms stormt het, soms is het windstil, maar toch trek je naar waar ze zon beloofden uit het oosten. In elk woord zit zout, en niet alleen zout uit de zee. De wind vervaagt de grenzen tussen "ik" en "jij", waardoor gevoelens veranderen in een zoektocht met een kaart waar het kruis op het hart staat. Het klinkt alsof de kapiteins van twee verschillende schepen toevallig hetzelfde lied zingen, elk op hun eigen koers, maar in dezelfde richting.