Visiera A Becco

De stad bruist alsof iemand vergeten is het leven op pauze te zetten. De jongens rennen in petten met klep, met sneakers die meer asfalt hebben gezien dan school, iedereen heeft zijn eigen kaart, maar ze hebben allemaal dezelfde route: weg van de verveling en dichter bij overleven. De straten ademen hete lucht en onuitgesproken woorden. In het ritme van beats en sirenes lossen dromen van normaliteit op, met een huis, een hond, kindergelach. Het lijkt erop dat iemand nog steeds gelooft dat alles kan veranderen, maar het licht van de koplampen snijdt de hoop doormidden. De straten voeden alleen degenen die kunnen rennen en slaan degenen die ook maar een moment aarzelen. In deze geluiden zit niet alleen hiphop, maar ook de vermoeidheid van een generatie die geen redding verwacht. Onder petten verbergen ze niet gezichten, maar een pantser. En alleen 's nachts, als de motor stilvalt, hoor je hoe het hart zijn ritme slaat: geen held, geen heilige, gewoon iemand die de ochtend wil halen.