Forte e chiaro

Alsof iemand te snel volwassen is geworden, niet omdat hij dat wilde, maar omdat het niet anders kon. Gisteren stond hij nog met een bal bij het schoolhek, vandaag jongleert hij al met angst, lot en een paar biljetten die de leegte toch niet kunnen genezen. De stad drukt met betonnen schouders, maar daaronder komt toch het boze doorzettingsvermogen door, datzelfde dat je niet laat vallen, zelfs als je trilt van vermoeidheid. De muziek ruikt naar asfalt na de regen en naar handen die naar sigaretten en schijnoverwinningen ruiken. Elke slag is een herinnering dat je voor elke stap niet met geld betaalt, maar met tijd, zenuwen, soms met vrienden. Maar zelfs daarin zit een vreemde schoonheid: als je overleeft om het te laten zien, als je op wankele benen boven de afgrond staat en toch omhoog kijkt.