Capri Sun

De nacht lijkt de lucht uit je longen te zuigen: tussen drie huurmoordenaars, de geur van hasj en het vreemde kindersap Capri Sun glipt een kind van de wereld door, tegelijkertijd grappig en angstaanjagend. De stemming is alsof de glans en de kleinigheden, de zegen en het oordeel, in één regel op de achtergrond van een glinsterende Mercedes schitteren; het lijkt alsof alle antwoorden zich verstoppen in een leeg potje en de angst als passagier meereist. De stem spuugt korte oordelen over het verhaal: liefde geneest of verminkt; er blijven alleen schrammen over en de verdeling van rollen: dienen, zwijgen, vluchten. Geld en verraad gaan hand in hand, als oude bekenden, het huis is groter geworden, maar de schaduwen zijn hetzelfde gebleven, en niemand komt droog uit deze strijd; in de schemering hoor je hoe het geheugen echo's van verliezen en pogingen om opnieuw te beginnen oproept. De ochtend begroet met gezwollen ogen en bitterheid: bijna alles verdrinkt in de zee van stront, maar degenen die aan boord blijven zijn een zeldzaamheid en de waarheid. De ironie is dat een kleine slok Capri Sun nog steeds paniekaanvallen kan stillen, en dat het vermogen om te liegen soms een werkend instrument blijkt te zijn in een wereld waar de waarheid een luxe is.