BERLINO

De grijze dageraad krabt aan de daken van Berlijn, en het lijkt alsof zelfs de lucht daar metaalachtig klinkt. De woorden zakken neer als sneeuw, schijnbaar zacht, maar met een kou die niet loslaat. Alles om me heen lijkt in beweging: iemand haast zich, iemand verschuilt zich achter een masker, en iemand gaat gewoon door om het verleden niet te laten inhalen. En in die beweging heerst een vreemde rust. De muziek doet denken aan de ademhaling voor een afscheid: een beetje mistig, een beetje bitter, maar eerlijk. De stad die te veel heeft gezien, luistert zwijgend hoe het hart leert loslaten zonder drama, zonder grote woorden. Alleen het geluid van voetstappen op nat asfalt en een zacht klokkenspel ergens in de verte, als een herinnering die nog steeds speelt, zelfs als er niemand meer op wacht.