春雷

Liefde komt soms niet als een heldere melodie, maar als een onweersbui met een menselijk gezicht - blauwe ogen, bliksem in de stem, en stilte na de inslag. Het lijkt allemaal zo simpel: een aanraking, een ademhaling, een blik. Maar elke beweging is alsof je blootsvoets over glas loopt. Het is eng om iets te vernietigen dat zelf nauwelijks op de grens van slaap en pijn balanceert. Alles in dit gevoel is tegelijkertijd wankel en prachtig: zwart haar in beweging, huid als licht op sneeuw, woorden die niet durven klinken. En ergens tussen de geur van de lente en de pijn van een te levend hart wordt een stilte geboren die lijkt op een bekentenis. Die waarin alles al gezegd is. En terwijl de bloemen door de lucht wervelen, lijkt het alsof de wereld zelf gewoon moe is van de stormen en besloten heeft zich even lief te voordoen. Maar zelfs wetende dat het een illusie is, wil je er toch nog even in blijven - tot het einde, tot alle onweersbuien binnenin zijn opgedroogd.