WanteD! WanteD!

Ergens tussen opgroeien en weer een ontsnapping uit de realiteit klinkt een vreemde, maar pijnlijk herkenbare melodie – alsof er in ieder van ons echt een voortvluchtige leeft met een bordje *GEZOCHT*. Moe van zijn eigen zwakheden, maar hardnekkig doen alsof hij gewoon een grapje maakt. Alles om me heen is een beetje plakkerig, een beetje dom - zoals een avond waarop de verf op je wangen zich vermengt met de restjes van je cocktail, en de maan bijna mooi lijkt, als je er niet te aandachtig naar kijkt. En al die "serieuze volwassenen" met hun nobelheid en voorzichtigheid zijn zo saai dat je de nacht in een kleurrijk kluwen wilt gooien en dansen tot je vergeet waarom je er überhaupt aan begon. Fouten maken, je verstoppen, jezelf opnieuw uitvinden - alleen maar om niet te bevriezen. Daaruit bestaat waarschijnlijk de schoonheid van volwassenheid: uit vermoeidheid, mislukkingen en het koppige verlangen om tegen de stroom in te leven.