Belt of Venus

In de lucht hangt een geur van een voorbije regenbui - diezelfde geur die er hangt als het asfalt nog warm is en de lucht al besloten heeft af te koelen. Woorden zijn niet nodig: alles is al duidelijk uit de blikken, de pauzes, de manier waarop de stem trilt bij het uitademen. Een gesprek dat niet bedoeld was, maar toch plaatsvond - stil, een beetje laat, maar echt. Er zit in deze melodie een vermoeidheid van het wachten en een soort vreemde hoop, alsof het hart, ondanks alle scheuren, nog steeds doet alsof het in wonderen gelooft. Zoetige pijn, gehuld in tederheid - als een afscheid waarin niemand het laatste woord durfde te spreken. En ergens in de verte zingt een vogel - niet over de lente, niet over geluk, maar gewoon omdat de zon ondergaat, en het leven, hoe vreemd het ook klinkt, doorgaat.