Akureyri

Er zijn avonden die je het liefst in een wollen deken zou willen verpakken en voor morgenochtend zou willen verstoppen. Als er buiten geen noorderlicht of bijzondere wonderen te zien zijn, maar het toch warm is. Gewoon omdat er iemand naast je zit die op de juiste manier kan zwijgen.

De muziek klinkt zacht, als een ademhaling onder een deken: een beetje triest, een beetje gezellig, met dat ongemakkelijke ‘blijf nog even’. Hier is de liefde niet luidruchtig, zonder drama en pathos - gewoon een poging om het moment te verlengen, totdat de wereld zich herinnert dat het tijd is om op te staan. En zelfs als de dageraad niet aanbreekt, is dit licht - van twee mensen naast elkaar - toch genoeg.