Sorai

De hemel en de zee praten met elkaar in hun eigen taal - zonder woorden, zonder geluid. Alleen een lichte trilling, alsof twee oude vrienden elkaar weer hebben gevonden. Ergens tussen hun horizon ontstaat een wolk, en dan regen - zacht, niet om weg te spoelen, maar om te herinneren: al het leven trekt naar elkaar toe. In dit lied lijkt het alsof iemand zich ook tot iemand anders aangetrokken voelt - schuchter, met pauzes, met dat "mag ik iets zeggen?" voordat de wereld een beetje trilt van tederheid. Er zit een transparante warmte in, alsof na een lange ruzie, wanneer woorden niet meer belangrijk zijn - alleen de blik en de stilte. Het is simpel: twee mensen, een beetje lucht ertussen en een gevoel dat geen naam nodig heeft. Gewoon zijn, en daardoor wordt het van binnen lichter, als na de eerste regen in het seizoen.