Astrid

De straat lijkt wel een mobiele fotostudio: tien minuten - tien foto's, tien uitgestelde verhalen, en je kunt al zeggen dat je dag productief is geweest. Hier wordt alles gemeten in niveaus: het aantal volgers, studio-avonden, streams en clips op Insta als een stempel op een succesvol paspoort. Lawaai, hardheid en een beetje pretentie: moed wordt niet getoetst met woorden, maar met het vermogen om in beeld te blijven; de zwakken hebben het opgegeven, en degenen die zijn gebleven, kleuren de werkelijkheid naar hun hand.

Onder deze pantsering schuilt een subtiel spel van controle: aandacht is valuta, een like is goedkeuring, en zelfs de camerahoeken kunnen twijfels wegnemen. Het gaat niet om opscheppen, maar om hoe je je plek in beeld kunt behouden zonder je hartritme te verliezen. Het is grappig en een beetje huiselijk warm - wanneer achter het scherm en de hashtags toch het verlangen blijft om gezien te worden, niet voor de show, maar om te weten: er is nog steeds een plek om naartoe te gaan.