WALIZKI

Het ruikt naar benzine, stof van de snelweg en iets menselijks, zoals een poging om niet in te storten terwijl je van stad naar stad vliegt. In de kofferbak ligt het leven in opgevouwen vorm: een paar sportschoenen, een shirt en een zak met speelgoed, want zelfs de kerstman moet volgens een schema werken. Ergens daar, honderden kilometers verderop, vraagt een klein stemmetje wanneer je terugkomt. En het antwoord is altijd hetzelfde: “binnenkort”, wat zich tot in het oneindige uitstrekt.

En toch is er iemand voor wie je wilt wakker worden, zelfs als gisteravond eindigde op de bodem van een fles. Aan wie je je achternaam kunt geven, als laatste bewijs dat je nog steeds kunt voelen. Soms is liefde gewoon geen bloemen en zonsondergangen, maar een poging om iemand anders te laten stoppen met huilen, terwijl je zelf nauwelijks op de been kunt blijven.