TAM GDZIE HAJS

Twee glanzende vlekken boven je hoofd - het lijken gewoon kettingen, maar in werkelijkheid zijn het kleine medailles voor het overleven van je eigen zoektocht. Ooit hing je posters van je idolen op, nu leef je zelf tegen hun achtergrond: het lawaai van de straat in plaats van fanfares, sushi bezorgen in plaats van de schoolkantine. Alles lijkt hetzelfde, alleen droom je nu niet meer, maar tel je je saldo op je rekening en glimlach je naar degene die nog steeds bang is om ‘door het lint te gaan’.

Het leven bestaat uit dit soort paradoxen: je hebt geld verdiend, je hebt het uitgegeven, je hebt iets gedaan zonder te begrijpen waarom, maar je bent toch tevreden. Tatoeages in plaats van een dagboek, tracks in plaats van bekentenissen. En laat de buurman maar denken dat ‘die jongen geluk heeft’, en laat iemand anders maar fluisteren over toeval - van binnen draait gewoon stilletjes de gedachte: ooit zou ik voor dit leven twaalf maanden verzamelen, en nu verzamelt het zichzelf in een paar minuten op de beat.