All Alone

Het was alsof de kamer leeg was, maar in de stilte klonk plotseling iets levendigs - hol, stroperig, met een echo van de betonnen muren. De muziek lijkt uit zichzelf te ademen: zwaar, langzaam, als een mens die de hele nacht niet heeft geslapen en nu gewoon luistert naar zijn hartslag. In dit ritme zit een beetje eenzaamheid, een beetje waanzin en een vreemde schoonheid, vergelijkbaar met de lichten van de stad die weerspiegeld worden in een plas na de regen. Alles kraakt, sist, schittert, maar stort niet in - integendeel, het komt samen in een nieuwe rust. En het lijkt alsof je, zelfs als je alleen bent, toch kunt dansen - zachtjes, op je plaats, om je eigen schaduw niet weg te jagen.