November Has Come

De wereld lijkt te zweven tussen mist en oude radiogeluiden. In het ritme - iets lui-pulserend, als het hart van een vermoeide metropool, die nog steeds niet begrijpt of hij slaapt of leeft uit inertie. Woorden verspreiden zich in de lucht als as van een sigaret: ze lijken betekenis te hebben, maar je wilt die betekenis niet vatten - laat ze maar boven je hoofd zweven. In elk geluid zit een vleugje vuil van de straat, vochtigheid van kelders en een soort bijzondere charme van een vermoeide genie die te veel weet om luidruchtig te zijn.

En wanneer de regel over november klinkt, wordt het duidelijk dat het niet om de maand gaat. Het gaat om die tijd waarin alles al gebeurd is, maar je nog niet besloten hebt of je dat nu mist of niet. De muziek klinkt als een oude bus die stationair draait: hij piept, schommelt, maar brengt je ergens verder. En in deze losse eerlijkheid schuilt een zeldzame rust - die rust die komt wanneer je niet meer hoeft te doen alsof je alles onder controle hebt.