Dirty Harry (feat. Bootie Brown)

Het klinkt als een poging om te overleven tussen de beats en interne explosies. In het begin lijkt alles leuk - je zingt mee, danst mee, zelfs je schouders ontspannen zich. Maar dan vermengt zich woede, stof en het geraas van de vermoeide stad met het ritme, en plotseling begrijp je: dit is geen dans om high te worden, maar een manier om niet gek te worden. Elk woord is als een weggegooide huls - kort, scherp, met een echo.

Ergens in deze mix van angst en groove ontstaat een vreemd gevoel van vrijheid - niet het gevoel dat voortkomt uit overwinningen, maar uit het feit dat je niets meer te verliezen hebt. De wereld stort in, de straten staan in brand, maar het lichaam blijft bewegen op het ritme, alsof het koppig zegt: “Zolang het ritme klopt, leef ik nog.” En daar zit een kern van waarheid in, ruw, maar echt.