Dreckig & Gemein

De nacht ruikt naar lampen en goedkope whisky, en in mijn hoofd spookt de regel rond: word sterk of verdwijn. Hier is liefde vaak verraad in een mooie verpakking, en goed en kwaad worden verhandeld als familieleden: vijanden en familie zijn dichtbij, en niemand geeft er iets om. Een feestelijke toast op een grafsteen rolt net zo gemakkelijk over de tong als de belofte om geen zwakte te tonen - een pokerface op het gezicht, en weer alleen overleven in het vizier.

De straat leert je niet woorden te tellen, maar daden: tien tegen één - en bij zo'n score is het niet gebruikelijk om te klagen. Het mes pronkt niet, het werkt in stilte; dromen veranderen in stenen, en die veranderen in edelstenen als je er geduld en geluk op zet. Het is grappig en triest tegelijk: de nachtelijke stad geeft warmte, maar altijd met een litteken: iemand zit in de gevangenis, iemand in een club, iemand viert zijn verjaardag in eenzaamheid.

Er zit ook een vreemde tederheid in: het licht in de kamer, terwijl het achter de deur donker is, de kleine gewoonte om ‘nog één’ te drinken en het verleden stukje bij beetje los te laten. De wereld is niet eerlijk - en dat is geen ontdekking, maar eerder een spelregel. En het enige wat overblijft is om te leren er met rechte rug doorheen te lopen, met een glimlach op de lippen en een vleugje ironie in je zak.