Solitaire

Een nachtelijke schets vanaf het asfalt: gefluister, waakzame blikken en de paarse glans van bankbiljetten – alsof het een vertrouwenskaart is met een paar gescheurde stukjes. Simpele regels, waar vrijheid en paranoia naast elkaar bestaan, en de stad niet alleen een achtergrond is, maar een actief personage dat constant meeluistert en meekijkt.

Een openbaring over solidariteit, maar niet over familiebanden, maar over broederschap, verbonden door de straat en een gemeenschappelijke code: sterke mensen, zoals zigeuners, degenen die de cirkel bij elkaar houden. Fouten hebben een prijs, vuil geld smelt in de nacht, vrede komt ten koste van oorlog – de ruwe logica van overleven, uitgesproken met een zachte stem die meer opmerkt dan schreeuwt.

De herhaalde refrein over “mauve” is als een baken van onrust en melancholie tegelijk: mooi, maar verdacht. De zang is als een briefje dat in je zak is gestopt: koude waarheid met een vleugje ironie, alsof je je neerlegt bij het feit dat vertrouwen te duur is.