Zipette

Een droom op de grens van glamour en straatstof - waar Carla Bruni klinkt vermengd met bas, en glanzende etalages niet modellen weerspiegelen, maar mensen die gewoon te moe zijn om in de spiegel te kijken. Alles is door elkaar gehaald: zaken met poëzie, merk met schot, droom van reinheid - met vuil op sneakers. De stad leeft hier volgens zijn eigen wetten: sommigen zijn “blanc comme neige”, maar toch zijn ze allemaal betrokken.

De muziek komt in golven - alsof ergens uit de metro het echo van luxe klinkt, dat al lang zijn glans heeft verloren. Tussen de regels door - een gevoel van cynisme en melancholie, zoals na een nacht waarin het gelach luider klonk dan de betekenis. En toch schuilt er een vreemde schoonheid in deze mengelmoes: alsof iemand een oude plaat heeft opgezet die niet over liefde gaat, maar over overleven, en die nog steeds speelt - een beetje schor, maar volhardend.