Bwo

Het geluid van platina en het gefluister van schijnbare intimiteit - als een bezoek aan een juwelier na een lange ruzie met de wereld: mooi, maar een beetje kleverig. De zang is een mix van moedige trots en vermoeide klachten, alsof iemand een versterkte helm op heeft gezet en tussen de auto's door racet om te bewijzen dat hij niet te breken is; onderweg ruikt het naar benzine, rook en vastberadenheid. Hier is er zowel opschepperij als kwetsbaarheid: kreten over verraad veranderen in een lont die kan ontploffen, en het refrein - de mantra “noem me wat je wilt” - klinkt als een uitdaging en tegelijkertijd als een kalmerend middel voor gekwetste trots. Dit alles gaat over luidruchtige nachten, surferjassen en de dunne lijn tussen woede en zelfspot; je wilt je overgeven aan de aantrekkingskracht van het ritme en tegelijkertijd niet vergeten je helm vast te maken.