Un Poco

Het ruikt naar benzine, leer en iets te persoonlijks - iets wat je normaal gesproken niet hardop zegt, maar alleen knikt terwijl je naar de grond kijkt. Hier leven de straat en tederheid onder één dak: tussen het woord ‘stroom’ en ‘liefde’ ligt het hele leven, waar vriendschap belangrijker is dan je achternaam en trouw niet wordt getest door de tijd, maar door een schot.

In het geluid - het geronk van de motor en de warmte van de handpalm die op het stuur ligt. Beloften worden hier niet in het hart bewaard, maar in het handschoenenkastje, naast de telefoon zonder wachtwoord en een pakje sigaretten. De wereld is luidruchtig, hard, maar ergens onder de lagen van bravoure hoor je het echte leven - wanneer de pijn van een ander weerklinkt als die van jezelf, en zelfs de meest stoere jongens fluisteren “geef niet op” zo zachtjes, alsof ze bang zijn dat de muren het zullen horen.