Phénoménal

Een dreunende bas, als een echo van lege straten, waar het asfalt te veel voetstappen heeft onthouden. In zijn stem klinkt de vermoeidheid van een winnaar die toch zijn doel heeft bereikt, ook al was het op blote voeten. Hier ruikt het naar zweet, benzine en een vleugje vanille – diezelfde huiselijke geur die tussen de betonnen muren in je geheugen opkomt.

Hij zegt dat hij zichzelf heeft gemaakt, en je gelooft hem - want achter elk woord hoor je geen trots, maar de gewoonte om te overleven. Tussen de regels door - verraad, littekens, maar ook een soort tederheid, diep weggestopt om de zaak niet in de weg te staan.

Het ritme klopt als een motor op zijn laatste liter brandstof, en daarboven - de kalmte van een man die niet meer op redding wacht. Alleen snelheid, alleen het podium, alleen hij en zijn schaduw. En toch, wanneer de laatste “youou” wegsterft, blijft er een gevoel in de lucht hangen dat eenzaamheid ook een soort fenomeen is.