Alpha

Een beetje wijn, een beetje schuldgevoel - en de avond sleept zich voort, net als dat liedje dat ‘gewoon op de achtergrond’ wordt afgespeeld, maar om de een of andere reden niet wordt uitgezet. Tussen de woorden zit afstand, tussen de blikken zit gewoonte, tussen de harten zit iets meer dan nodig is. Hij lijkt ontrouw, maar houdt nog steeds van haar; zij lijkt hem te vergeven, maar niet helemaal. Alles is zoals in het leven: gevoelens sterven niet, ze leren alleen maar om zich beleefder te gedragen. Melancholie klinkt lui, alsof de zee buiten het raam fluistert: “Kom op, nog één laatste glas - en dan vergeten we het.”