Nouvelles

Liefde sterft hier niet - ze nestelt zich gewoon in je hoofd en blijft daar hangen als een irritante melodie die je niet kunt uitschakelen. Het lijkt alsof alles al regel voor regel is uitgezocht, doorleefd, begraven en met ‘einde verhaal’ is ondertekend. En dan - bam, en in het volgende couplet duikt haar naam weer op. Niet als een verwijt, niet als pijn, maar als een stille gewoonte om te denken aan iemand die al lang niet meer in de buurt is.

Het klinkt allemaal als een gesprek met jezelf: tussen trots en weemoed, tussen principes en een zwakke plek onder je ribben. Het is natuurlijk grappig hoeveel pathos er wordt gestoken in de poging om onverschillig te lijken. Maar tussen de beats en de Franse rap is het toch te horen: daar is geen woede, daar is resterende warmte. Alleen danst hij nu niet meer, maar leest hij rijmpjes. En dat lijkt zijn manier te zijn om niet te vergeten.